روش کار به این صورت میباشد که اسکن دندانها و CBCT فک بیمار در نرم افزار طراحی گاید بر روی هم ادغام میشوند. در نتیجه اعصاب فک، سینوس، ریشه دندانهای مجاور و تراکم استخوان قبل از هر اقدامی، بررسی میشود و ایمپلنت در بهترین مکان بصورت مجازی جاگذاری میشود. بر اساس این طراحی، گاید جراحی ساخته شده و به دندانپزشک معالج ارسال میشود. حتی این امکان وجود دارد که تمام روکش ها، قبل از مراجعه بیمار، برای دندانپزشک ارسال شود. از این رو دندانپزشک بدون استرس و مهمتر از آن بدون اشتباه، ایمپلنت را در همان فضایی که در نرم افزار مشخص شده قرار میدهد.

در بسیاری از موارد دیگر احتیاج به جراحی و شکافتن لثه نیز وجود نخواهد داشت. در نتیجه بیمار در یک جلسه مراحل کاشت ایمپلنت را بدون جراحی و خطرات ناشی از آن پشت سر خواهد گذاشت. دوره نقاهت بسیار کاهش خواهد یافت و خطر عفونت از بین خواهد رفت. در برخی از موارد ترکیب جراحی و استفاده از سرجیکال گاید به دستور پزشک مورد استفاده قرار خواهد گرفت. قرار داشتن ایمپلنت در بهترین مکان و بهترین شرایط، طول عمر بالای پروتز را بهمراه خواهد داشت.

هزینه درمان در این روش تفاوت چندانی با روش سنتی ندارد و با توجه به مزایای بسیار مهمی که ارمغان میآورد، کاملا منطقی و توجیه پذیر است.
در روش سنتی بدون استفاده از سرجیکال گاید، حتی دندانپزشکان با تجربه نیز نمیتوانند تضمین کنند تا ایمپلنت در دقیق ترین مکان کاشته شود. زیرا دیگر راهنمایی وجود نخواهد داشت و تمام خطاهای انسانی و شرایط مختلف بیماران هنگام دریل تاثیرگذار خواهد بود. هر کدام از این خطاها موجب کاهش عمر ایمپلنت و آسیب به بافت زنده بیمار در طول زمان خواهد شد. به گونه ای که اگر ایمپلنت پس از چند سال اول شکست بخورد، امکان ترمیم استخوان و سایر بافت های بیمار به حداقل خواهد رسید. همانطور که گفته شد، در صورت تایید پزشک، روکش موقت بیمار طبق طراحی صورت گرفته و قبل از مراجعه بیمار جهت کاشت ایمپلنت، برای دندانپزشک ارسال خواهد شد. در نتیجه بیمار در همان جلسه، علاوه بر کاشت ایمپلنت، روکش موقت خود را دریافت خواهد کرد تا با اعتماد بنفس بالا، به زندگی روزمره خود بپردازد و زیبایی خود را حفظ کند.

در روش سنتی بدون استفاده از سرجیکال گاید، حتی دندانپزشکان با تجربه نیز نمیتوانند تضمین کنند تا ایمپلنت در دقیق ترین مکان کاشته شود. زیرا دیگر راهنمایی وجود نخواهد داشت و تمام خطاهای انسانی و شرایط مختلف بیماران هنگام دریل تاثیرگذار خواهد بود. هر کدام از این خطاها موجب کاهش عمر ایمپلنت و آسیب به بافت زنده بیمار در طول زمان خواهد شد. به گونه ای که اگر ایمپلنت پس از چند سال اول شکست بخورد، امکان ترمیم استخوان و سایر بافت های بیمار به حداقل خواهد رسید.